7.

W pośpiechu wpadli do Dziurawego Kotła. Ciężko dysząc, skierowali się do dwóch chłopaków, siedzących w kącie i popijających kremowe piwo. Jeden, dość niski i gruby, zdawał się być całkowicie pochłoniętym czekoladową żabą, na którą patrzył z uwielbieniem, natomiast drugi... Wysoki i szczupły, z bliznami i świeżymi ranami na całym ciele, łypał na nich groźnie spod butelki kremowego piwa, którą właśnie odstawił, by móc skrzyżować ręce na piersi, nie kryjąc swojego oburzenia. James przybrał skruszoną minę i kątem oka zauważył, że jego najlepszy przyjaciel zrobił to samo. I choć byli świetnymi kłamcami, czekający na nich Huncwot nie dał się choćby w najmniejszym stopniu nabrać na ich sztuczki.

-Och, Luniaczku, wybacz nam... Przecież to tylko godzina...- zaczął Rogacz, a Łapa wpadł mu w słowo:

-Zaspaliśmy, każdemu może się zdarzyć... No nie łypaj na nas tak groźnie, no...

-Twój futerkowy problem już minął, Luniaczku! Czas się uśmiechnąć!

-Wyszczerz te przeraźliwie groźne kły!

-No, Remusie...

Dwójka przyjaciół wyłaziła ze skóry, by udobruchać swojego kumpla i z satysfakcją odkryli, że już można zauważyć huncwocki błysk w oku Lupina.

-Och, no dobrze, dobrze, niech wam będzie...- powiedział pobłażliwie Remus.- Ale musicie wiedzieć, że więcej wam się spóźniać nie wolno! Nie na spotkanie z przyjaciółmi! Aa, i Łapo?

-Mhm?

-No ja nie wiem, który z nas ma "przeraźliwie groźne kły".

James parsknął śmiechem na widok miny przyjaciela. W tym momencie doszło do nich głośne chrupanie połączone z mlaskaniem i wszyscy zgodnie spojrzeli na Petera. Ten zaskoczony popatrzył na Rogacza i Łapę i uśmiechnął się do nich. Między zębami nadal miał czekoladę...

-Oo, już jesteście!

-Tak, Glizdek, jesteśmy- mruknął James i stracił już zainteresowanie rozmową. Jego uwagę całkowicie przykuły dwie postacie, stojące w wejściu do baru. Jego serce przyspieszyło, gdy dostrzegł, że jedna z nich ma płomiennorude włosy... Już się zastanawiał, kiedy do nich podejść- teraz, czy jak będą już w trakcie zakupów, ale z zamyślenia wyrwał go głos Łapy:

-To co, idziemy?

-Ee, chłopaki?- powiedział Potter zmienionym tonem. W bystrych oczach Syriusza dostrzegł błysk zrozumienia, po tym, jak ten spojrzał na drzwi.

-Zaczyna się- szepnął Black, ale niedostatecznie cicho, więc oberwał kuksańca od wysokiego okularnika.

-Aleso?- wyrzucił Glizdogon z pełnymi ustami. Rogacz jednak ciągnął dalej, zupełnie nie zwracając uwagi na wtrącenia swoich kolegów:

-Macie może ochotę na towarzystwo dwóch przeuroczych osóbek płci pięknej?

-Zastanów się, Rogaczu: znasz jakieś dwie przeurocze osóbki płci męskiej?- wyparował sarkastycznie Syriusz.

-Jedna to na pewno ty, Łapciu. A druga osoba... Nie, tylko ty jesteś przeuroczy, Łapciu- odparł przesłodzonym tonem James.

-Ekhm, nie wydaje mi się, żeby było odpowiednim narzucanie im się w takim momencie- zaczął ostrożnie Remus, ale Rogacz prychnął:

-Ależ my nie będziemy się im narzucać! One pragną robić z nami zakupy, tylko jeszcze o tym nie wiedzą!

-Nie sądzę- odparł z naciskiem Lunatyk i cała trójka przyjaciół popatrzyła na niego z zaciekawieniem. Lupin westchnął i zaczął powoli im tłumaczyć.- Co się zdarzyło pod koniec roku szkolnego?

-Zamordowano rodziców Mary- wypali Peter, dumny, że znał odpowiedź.

-Właśnie- kontynuował cierpliwie chłopak.- Na pewno Mary bardzo rozpaczała i raczej całe wakacje próbowała się uporać ze stratą. Patrząc na to, jak teraz rozmawia z Lily, nie widziały się od zakończenia szkoły, bardzo możliwe jest, że nawet do siebie nie pisały. Więc proponuję zostawić je same, żeby mogły w spokoju nacieszyć się spotkaniem.

-Rany, ale ty masz łeb, Luniaczku!- wykrzyknął z podziwem Łapa, ale James wyglądał na niezadowolonego. Widząc to, prefekt Gryffindoru dodał:

-A okazji do dręczenia Evans będziesz miał jeszcze sporo, Rogaczu.

James wydawał się być wzburzony taką sugestią. Że niby on dręczy Lily? O nie! On po prostu chce się z nią umówić! To ona dręczy jego, uparcie powtarzając to swoje: "Spadaj, Potter!". A to przecież niemożliwe, żeby jakakolwiek dziewczyna na serio go odrzuciła. Ona tylko chce udawać niedostępną! Ale on, James Potter, jest w stanie przełamać te pozory i wkraść się do wnętrza, w którym jest głęboko skrywane jej uwielbienie do niego... Tak, on tego kiedyś dokona... I nagle wyrwał się z tego zamyślenia, a w jego oczach pojawił się dziki, przebiegły i jednocześnie radosny, ach, ten nieopisanie złożony huncwocki błysk, na twarzy zaś zagościł pewny siebie uśmiech. Tak, James Potter już wiedział, co robić...