32.

-A Ty, Rose, lubisz mugolską muzykę?

-Ja? Słyszałam ją wiele razy, zwłaszcza w niemagicznych kawiarniach, jest fantastyczna- rozpromieniła się dziewczyna, dochodząc do wniosku, że znalazła wspólny język z Syriuszem Blackiem. Czy to w ogóle możliwe? Rozmawiać, tak po prostu, o wszystkim i o niczym, z największym szkolnym podrywaczem. Była tak pochłonięta rozmową, że nawet nie zauważyła, jak blisko siebie siedzą. Nie zauważyła, że Black spogląda na nią swoimi szarymi oczyma i wręcz pochłania ją w całości. Nieco speszona odwróciła wzrok na pobliską kanapę.

-Chyba ktoś tu się dobrze bawi- wskazała dwoje całujących się ludzi na kanapie. Black podążył za jej wzrokiem i krzyknął:

-No wiesz, Lucy. Podrywać kapitana szkolnej drużyny quidditcha- zacmokał z niesmakiem. Ta jedynie chwyciła poduszkę i cisnęła nią w niego.

-Ktoś tu jest agresywny, a co powiesz na to- i ten rzucił poduszką, trafiając w głowę Wilsona.- Wybacz, Scott. Celowałem w Torres. 

-Black, do cholery!- była już poważnie wkurzona. Chwyciła poduszkę i zaczęła nią okładać Łapę, który wciąż się śmiejąc, próbował się osłonić przed uderzeniami. 

-Ej, nie tak mocno. Bo jeszcze uderzysz Rose- pochwycił poduszkę, która już miała zaraz uderzyć Richardson. Wypuściła ją z rąk i usiadła przy Wilsonie, pozwalając się objąć. 

-Co, Torres, nowy chłopak?-skinął na chłopca siedzącego u jej boku.

-A nawet jeśli, to co? Na szczęście ja nie muszę się ciebie pytać- krzywo się uśmiechnęła- Rose jest dla ciebie za inteligentna i prędzej ja przefarbuję się na niebiesko, niż ty z nią będziesz, bo sam chyba zdążyłeś zauważyć, że MOJA przyjaciółka nie jest typem osoby, która szuka jednorazowej przygody.

Rose dostrzegła, że Syriusz już szykuje ripostę na te słowa, musiało go to trochę zaboleć, więc szybko rzuciła:

-Idę na chwilę do dormitorium. Zaraz wracam. 

I skocznym krokiem opuściła Pokój Wspólny. Zanim wkroczyła do dormitorium przypomniał jej się moment, w którym Lucy zaczęła okładać Syriusza poduszką. To było bezbłędne!