27.

Był piątek po południu. Syriusz stał przed salą do numerologii i nonszalancko opierał się o ścianę. Niedaleko przyczaiła się grupka dziewcząt, które chichotały, ilekroć na nie spojrzał. Nie wiedział, czy miał mieć z nimi zajęcia, czy one po prostu go śledziły. Zaczął się im przyglądać- może znajdzie tam jakąś ładną dziewczynę na jedną czy tam dwie randki. Przecież na Rose nie kończył się świat, nie będzie usychał tylko dlatego, że ona ma jakieś opory. Owszem, współczuł jej, chciał jej pomóc, ba, podobała mu się, ale nic więcej. Nie zakochał się w niej, a jeśli się w niej nie zakochał, to przecież mógł się umawiać z innymi, czyż nie? Wypatrzył w tej grupce ładną szatynkę o niebieskoszarych oczach i uśmiechnął się do niej. Oblała się rumieńcem, ale odwzajemniła uśmiech. Dobrze wiedzieć, że czar działa- pomyślał Łapa i ruszył w jej stronę.

-Cześć. Jestem Syriusz. 

-Syriusz Black... Wiem- rozanielona dziewczyna westchnęła. Zaraz potem się opamiętała i dodała- A ja Alice. 

-Milo cię poznać. Wiesz, masz piękną figurę- Łapa przysunął się do niej i poczuł, jak jej oddech stawał się coraz szybszy i płytszy. 

-Dziękuję...- zdołała wyszeptać. Pozostałe dziewczyny spojrzały na nich, nie kryjąc rozczarowania, i zaczęły powoli się rozchodzić, ale Alice nawet nie zwróciła na to uwagi. Syriusz widział, jak badała każdy szczegół jego twarzy, jak jej wzrok zatrzymał się na jego ustach. Uśmiechnął się do niej w ten swój flirciarski sposób i przejechał dłonią wzdłuż jej talii. Zadrżała lekko. 

-Ja cię nawet nie znam- próbowała protestować, ale widać było, że sama nie jest przekonana do swoich argumentów.- A ty nie znasz mnie...

Jej głos był coraz słabszy. Poddawała się. Syriusz odsunął się lekko od niej. W jej oczach pojawił się wyrzut do samej siebie, a Black wiedział, że już ją oczarował. 

-A czy to ważne- wymruczał jej do ucha i w tym momencie Alice rzuciła się na jego usta. Uniósł lekko kącik ust, zanim odwzajemnił pocałunek. Znowu wygrał.