41.

-To wszystko, czy jeszcze coś?

-Nie, nie. To już wszystko. Mary, jesteś wielka. Nie mam pojęcia jak ci mam dziękować.

-Oh, James, nie dziękuj. Tylko proszę, nie gniewaj się na nich. Na nią. Musiałbyś ją widzieć w środę, kiedy odkryła, że zamiast swojego kufra, otwiera kufer Petera. No i podejrzewam, że niezłym szokiem musiał być widok ciebie i Blacka ubranych w jej ciuchy, strzelających biustonoszami załadowanymi jej koszulami przez okno. Jesteście kwita. I wybacz, jeśli nazbyt wtrącam się w sprawy między wami, ale...

-W porządku. Już mi przeszło. Właściwie to zachowałem się trochę jak hipokryta. 

-Tak, trochę. Wiesz, ja już pójdę. -oddaliła się w kierunku drzwi, gdy chwyciła za klamkę ostatni raz się do niego odwróciła i dodała. -Nie gniewaj się na nich, nie warto. Poza tym, to było nawet dość zabawne. Na swój płytki sposób, ale było. 

-Dzięki jeszcze raz, Mary. Jesteś wspaniałą czarownicą. -uśmiechnął się do niej delikatnie.

-Dobranoc, James.

Zamknęła za sobą drzwi i pomknęła schodami w dół, do Pokoju Wspólnego, a następnie wbiegła na schody po drugiej stronie pomieszczenia, prowadzące do dormitoriów dziewcząt.

Na schodach szturchnął ją czarnowłosy chłopiec, który mknął z zawrotną prędkością. Za nim podążali dwaj chłopcy wciąż chichocząc.

-Hej, Remusie, co się stało? 

-Oh, Mary. -wyszczerzył się Remus. -Idź i lepiej zobacz w jakim stanie znajduje się teraz Lucy. Żałuj, że tego nie widziałaś.

-Dzięki. -przemierzyła szybko ten krótki dystans między pokojem. Wzięła głęboki wdech. Nie wiedziała na co powinna się szykować. W jakim stanie może znajdować się teraz Lucy? O co chodziło? Skoro Black biegł jak poparzony, to Lucy chyba wygląda jeszcze gorzej. Co tam się stało?

Chwyciła klamkę, popchnęła drzwi i ujrzała coś, czego kompletnie się nie spodziewała.