40.

Za przykładem Rose wszystkie ułożyły się w tej samej pozycji- leżały na łóżkach, zwisając głowami w dół. Było to dość męczące, ale zasadniczo była to raczej forma rozgrywek- która dłużej wytrzyma. Świat do góry nogami wcale nie był taki zły. Jej gęste włosy były dziwnie lekkie i o wiele mnie poplątane. Mary wydawała się być nieco bardziej odprężona. Lucy wyglądała na mniej pijaną. Rose wyglądała na szczerze rozbawioną, a Potter wcale nie wyglądał na tak wkurzonego.

-Zaraz, chwila- oprzytomniała Lily, wpatrując się w chłopca stojącego w drzwiach.

-WYNOŚ SIĘ STĄD, POTTER!- krzyknęła, zrywając się na nogi.

-Och, chętnie. Ale pierw przyszedłem się dowiedzieć- rzucił jej kawałek pociętego materiału- co to do cholery jest. Jak to wygląda?

-Och, James, powinieneś być wobec nas wyrozumiały. Ta akurat musiała być jedną z pierwszych, ale zapewniam, że każda następna była wycięta z większą starannością- powiedziała Lily najpoważniejszym tonem na jaki było ją w obecnej sytuacji stać.

-Czy ty sobie właśnie ze mnie kpisz?

-Nie, raczej, jak ty to ujmujesz, droczę się z tobą.

-To są MOJE ubrania. I w czym ja będę spał? A jutro co mam na siebie ubrać?!

Lily już szykowała ciętą ripostę na jego słowa, kiedy drzwi się otworzyły i do pokoju weszła trójka chłopaków. Black, Lupin, Pettigrew... No nie, jeszcze ich tu brakowało. Lily jęknęła, kiedy Syriusz, uśmiechając się bezczelnie, rzucił się z impetem na jej łóżko, Peter usiadł na jakimś krześle, a Remus położył się koło Rose. Zapadła cisza, wszyscy z oczekiwaniem wodzili wzrokiem od Evans do Pottera i z powrotem. Łapa nawet kiwał głową zachęcająco, podżegając ich do dalszej kłótni.

-Potter, wynoś się stąd!- krzyknęła Ruda. Miała już dość tej całej sytuacji.- W ogóle nie powinno cię tu być!

-To jedyne miejsce, w którym obecnie powinienem być! Co ty sobie wyobrażałaś?! Że ci to puszczę płazem?- Rogacz był naprawdę, naprawdę wściekły i Lily zdała sobie sprawę, że on nie zamierzał odpuścić.

-No dobrze: przepraszam. Nie powinnam tego robić, TAK JAK TY NIE POWINIENEŚ GRZEBAĆ W MOIM KUFRZE I BAWIĆ SIĘ MOJĄ BIELIZNĄ, POTTER! Oko za oko.

-Tak mówią mugole, Evans. A przecież ty nie jesteś mugolem- wycedził przez zęby okularnik.

-Nie interesuje mnie to. Teraz przynajmniej wiesz, jak się czułam!

-Ale ja tobie nie pociąłem wszystkich ubrań!

-Nie! ALE ZROBIŁEŚ SOBIE PROCĘ Z MOICH STANIKÓW!

-To była tylko zabawa, Evans!

-To też była "tylko zabawa", Potter!

-Jesteś straszną egoistką! Tobie nie można wyciąć kawału, za to jak ty coś zrobisz, to nie można się o to gniewać!

-O tobie można powiedzieć to samo!

-Są siebie warci- Black konspiracyjnym szeptem zwrócił się ku pozostałej piątce.

-BLACK!- wykrzyknęli jednocześnie James i Lily.

-To ty mnie w to wpakowałeś!- rzuciła oskarżycielko Ruda.

-Łapo, nie wyłgasz się tak łatwo!

Już gniew tej dwójki miał się skupić na Syriuszu, kiedy Mary cicho odchrząknęła i uwaga wszystkich obecnych skupiła się na niepozornej brunetce.

-James, czy jak ci naprawię wszystkie ubrania, odpuścisz?

Rogacz zamrugał oczami i wydawał się kompletnie zbity z tropu. Po chwili jednak doszedł do siebie i powiedział:

-Taak. Ale jak chcesz to zrobić?

-Daj mi tę bluzkę- wyciągnęła drobną dłoń, a on posłusznie podał jej pocięty materiał. Dziewczyna chwyciła swoją różdżkę i po chwili wystrzeliły z niej żółtozielone iskry, a ubranie Pottera było znów całe i nietknięte. No tak, przecież Mary była mistrzem zaklęć niewerbalnych. A teraz uśmiechała się promiennie do Jamesa, który odwzajemnił uśmiech.

-Dziękuję ci bardzo. Ale... Mogłabyś naprawić mi resztę ubrań?

-Jasne. Idziemy?

I Mollins wyszła ze swojego dormitorium, a tuż za nią podążył Potter. Pozostała szóstka przez chwilę trwała w osłupieniu, a co z tego wynikało- w milczeniu. Dopiero po kilku minutach Syriusz oprzytomniał jako pierwszy:

-Czy... Czy Mary właśnie uratowała mi skórę?

To otrzeźwiło pozostałych. Wszyscy pokiwali głowami. Wszyscy poza Lily.

-Na twoim miejscu bym się tak nie cieszyła, Black. Masz szlaban.

-Ej, Evans. Nie możesz mi za to wlepić kary.

-A właśnie, że mogę.

-Nie. Wtedy musiałabyś dać szlaban i sobie, a to by było bez sensu, czyż nie?

-Mogę dać szlaban tobie jako głównemu pomysłodawcy tej całej głupoty.

-To wtedy pójdę do McGonagall i jej powiem, że byłaś współwykonawcą mojego genialnego planu- Łapa bezczelnie wyszczerzył do niej ząbki.

-Nie zrobiłbyś tego! Przecież Syriusz Black nigdy nie kabluje!

-Chcesz się przekonać, Lily?

Oboje już wiedzieli, że się poddała. Lily prędzej zaczęłaby dręczyć Smarka niż pozwolić sobie na utratę opinii wzorowej uczennicy.

-No dobra, Syriuszu, wygrałeś. Nie dostaniesz szlabanu. Zresztą nie poniesiesz żadnej konsekwencji swojego dzisiejszego czynu.

-Taa. Żadnej poza złością Rogasia. A to chyba najgorsze- Łapa zasępił się.

-Och, na pewno sobie jakoś dasz radę- Rose podeszła do Syriusza i delikatnie położyła dłoń na jego ramieniu.- Przecież zawsze się godzicie, nieważne, co się stanie.

Łapa odwrócił się i spojrzał zdziwiony na stojącą przed nim dziewczynę. Uniósł dłoń i położył ją na jej ręce spoczywającej na swoim ramieniu, a przy tym cały czas spoglądał jej w oczy. Uśmiechnęła się do niego, ale to nie zamaskowało jej wzdrygnięcia w chwili, w której ich dłonie się zetknęły. Odsunęła się od Łapy i uniosła triumfalnie jedną brew.

W tym momencie Lily uświadomiła sobie, co miała znaczyć ta scena, która się przed chwilą rozegrała się na jej oczach. Uśmiechnęła się z mściwą satysfakcją, ale i niepohamowaną radością dziecka- Syriusz Black po raz pierwszy w historii przegrał zakład.