58.

                 Rose weszła do swojego dormitorium. Już na progu zauważyła, że coś było nie tak – aha, to ten nadzwyczajny porządek. Najwyraźniej Lily i Mary dorwały się do ich rzeczy, kiedy obu blondynek nie było w pokoju. – Trudno – dziewczyna wzruszyła ramionami i zdjęła buty, by po chwili z cichym okrzykiem radości wskoczyć na swoje idealnie posłane łóżko. 

Po chwili drzwi się otworzyły i do środka weszła Lucy, gwiżdżąca jakąś wesołą melodię.

–  Ooo, tu jesteś! – ucieszyła się niebieskooka. – Właściwie to potrzebuję twojej rady.

Torres z zaciekawieniem spojrzała na przyjaciółkę i w mgnieniu oka znalazła się na łóżku Rose.

–  O co chodzi?

–  Bo wiesz... Syriusz jest ostatnio nieco zły z powodu tego zakładu z Jamesem. Że nie mogą się golić i w ogóle. Dlatego chciałabym mu jakoś pomóc. No i wymyśliłam dwie opcje, ale nie wiem, która jest lepsza.

–  Ejejej, ale czemu ty w ogóle chcesz mu pomagać? Niech choć raz przeprowadzą uczciwy zakład.

–  Ale on chodzi teraz taki wściekły... Dzisiaj nawet na mnie wpadł przez nieuwagę!

–  Moim zdaniem za bardzo się przejmujesz, kochana. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego chciałabyś poprawić samopoczucie Łapy. – twarz Lucy wykrzywiła się w szatańskim uśmieszku. – Ej, a może on ci się podoba!

–  Nie! W życiu! Syriusz? Błeeee.

–  No co ty, Rose! Przecież to jeden z najprzystojniejszych, w dodatku wolnych chłopaków w szkole! Na pewno ci się podoba.

Richardson wiedziała, że przyjaciółka tylko jej dokucza, ale i tak postanowiła się bronić do oporu.

–  Wcale nie. Są przystojniejsi.

–  No niby kto?

–  Yyy. 

– Właśnie! – wykrzyknęła triumfalnie zielonooka.

– Czekaj, daj mi pomyśleć! – broniła się Rose, ale Torres już wstała i zaczęła skakać po jej łóżku, krzycząc, a może śpiewając?, w kółko następujące słowa:

–  Rose podoba się Syriusz! A ona jemu! Będą taką słodką parą! Tralalalaaa.

–  Przestań! To nieprawda!

Richardson rzuciła się na przyjaciółkę z poduszką w ręce, próbując zasłonić jej usta. W tej samej chwili Lucy, wciąż się drąc, przeskoczyła na swoje łóżko i zamachnęła się swoją poduszką. Wkrótce spokojna rozmowa przyjaciółek przerodziła się w prawdziwe starcie. Pokój został podzielony na dwa fronty, nie oszczędzono ani jednej poduszki. W powietrzu rozchodził się perlisty śmiech obu dziewczyn, raz po raz przerywany przez celne trafienie poduszką.

Wtem drzwi otworzyły się, a obie dziewczyny zamarły w poduszkami nad głową. W progu stała osłupiała Lily, a za nią było widać Mary, wyglądającą przez ramię Rudej. Obie blondynki przybrały skruszone miny.

–  Co. To. Ma. Być?! Niedawno posprzątałyśmy!

–  Właśnie widziałyśmy – zaczęła Rose niewinnym tonem.

–  No i tak sobie pomyślałyśmy...

–  Że jest nieco za czysto...

–  Ale to na serio wyszło niespecjalnie – dokończyła Lucy i obie dziewczyny przecisnęły się przez drzwi prowadzące na korytarz. Pobiegły ku Pokojowi Wspólnemu, ale i tak dobiegł je krzyk Evans:

–  Wracajcie! Jeszcze nie skończyłam!

Dokąd uciec? Gdzieś, gdzie Lily nas nie będzie ścigać... – myślały obie, po czym równocześnie na siebie spojrzały z tym samym błyskiem w oku.

– Huncwoci.