53.

Stali w głównym korytarzu. Tuż obok dębowych drzwi. Rozweselona blondynka spoglądała na niego napawając się chwilą. Czuł się nieco skrępowany. W końcu to ON przegrał zakład. Serce mu przyspieszyło w chwili, w której usłyszał dzwonek ogłaszający przerwę. Zielonooka dziewczyna wyszczerzyła swoje bielusieńkie zęby i wyciągnęła przed siebie różdżkę, ale jej nie użyła. Czekała jeszcze chwilę, aż ta ogromna chmara uczniów zejdzie na obiad. Na schodach słychać było już pierwsze tupoty stóp zmierzających ku Wielkiej Sali. To był znak, że czas już zaczynać. Cichutko wymamrotała regułkę, po czym całe odzienie Blacka, od skarpetek, po krawat nonszalancko zawieszony przez kark, zniknęło. Stał całkiem nagi i, o dziwo, wprawiało go to w zawstydzenie. Wziął głęboki wdech. 
- Bez ryzyka nie ma zabawy - warknął w duchu podnosząc prawą stopę. Pierw z wysoko uniesioną głową maszerował, później zaczął nieco przyspieszać, aż w końcu wparował do Wielkiej Sali biegiem. Biegł ile sił w nogach wykrzykując jakieś hasła. Sam właściwie nie wiedział co wrzeszczy. Chwilami docierały do niego poszczególne słowa, takie jak: "Lucy zginiesz" bądź też: "Dziś w soku dyniowym ją włosy Petera". Nieważne. Próbował się skupić tylko i wyłącznie na biegu, ale jak tu ignorować te zaskoczone miny uczniów. Nawrócił, rozkładając ręce niczym samolot. Leciał. Czuł lekkie mierzwienie włosów spowodowane obrotem. Byle dobiec drzwi wejściowych do Wielkiej Sali. Wtedy będzie już po wszystkim. Znów włoży swoją godność wraz z odzieniem. Kątem oka dostrzegał te zawstydzone, ale i te oburzone spojrzenia rówieśników. Nagle poczuł, że w coś, a raczej w kogoś, zderzył. Profesor McGonagall miała nietęgą minę. 
- Ktoś tu chyba zapomniał się ubrać, panie Black - zacmokała z niesmakiem wyczarowując szatę, która natychmiast znalazła się na Syriususz. - Wszystkich uczniów obowiązuje zasada strojów. Obyś miał dobrą wymówkę. Do dyrektora! Marsz! Rozejść się! - krzyknęła do zbierającego się tłumu - No już! Do swoich zajęć! 
Śmiał się. Kolejny szlaban go czeka. Zostanie na językach przez długie tygodnie. Ten wybryk zapamięta wielu. W końcu niecodziennie Syriusz Black robi z siebie idiotę. Uśmiechnął się pod nosem, a potem jeszcze szerzej do swoich przyjaciół, którzy pokładali się ze śmiechu. 
- Kiedyś się na tobie zemszczę, Torres - pomyślał Black oblewając dziewczynę dyniowym sokiem, który przechwycił z najbliższego stolika.